لعنتُ شعرى كما قد لعنت كلماتى ** فالشعر كان شعرى و الأبيات أبياتى
كلمـــــــاتٌ سطرتها فى وحدتى ** و ظهرت بين طياتها ذلاتـــــــــــــــى
حياتى كــــــــانت تبراً فى كمالها ** و مــــــــــا كان بها إلا نقص كلماتى
بحرفين ذل بهمـــــــا قلمــــــــى ** فنزفت عــروقى و استباحت مسراتى
فضعفى كـــــــــــــــان فى قلمى ** و من قلمــــــــــــــى كان نسج أكفانى
المــــوت مذبوح على شفا قلمى ** و حياة بــــــــــلا موت كانت حكاياتى
داعبت كلمــاتى أستديم وصالها ** فداعبتنى بكــــــــــــــأس منه سكراتى
يا ذلة فى كلمةٍ ضاقت بها نفسى ** و استنكرتها مـــــن كانت لها حماقاتى
عاديت كلماتى لغانيةٍ كنتُ أهواها ** فاستجرأت بسبٍ علـــــــــــــى كلماتى
أيا كلمات من نـــورٍ كنت أكتبها ** إليها ضعفى ، و إليها كــــانت مناجاتى
كنتِ أنيســـــــــــــى فى وحدتى ** و كنتِ فى الهوجـــاء عشقى و مرواتى
أتنكرين عشقا كنت لـــــه أصبو ** به قتلت و منه وُهبتُ حيــــــــــــــــاتى
بقلمى
كلمـــــــاتٌ سطرتها فى وحدتى ** و ظهرت بين طياتها ذلاتـــــــــــــــى
حياتى كــــــــانت تبراً فى كمالها ** و مــــــــــا كان بها إلا نقص كلماتى
بحرفين ذل بهمـــــــا قلمــــــــى ** فنزفت عــروقى و استباحت مسراتى
فضعفى كـــــــــــــــان فى قلمى ** و من قلمــــــــــــــى كان نسج أكفانى
المــــوت مذبوح على شفا قلمى ** و حياة بــــــــــلا موت كانت حكاياتى
داعبت كلمــاتى أستديم وصالها ** فداعبتنى بكــــــــــــــأس منه سكراتى
يا ذلة فى كلمةٍ ضاقت بها نفسى ** و استنكرتها مـــــن كانت لها حماقاتى
عاديت كلماتى لغانيةٍ كنتُ أهواها ** فاستجرأت بسبٍ علـــــــــــــى كلماتى
أيا كلمات من نـــورٍ كنت أكتبها ** إليها ضعفى ، و إليها كــــانت مناجاتى
كنتِ أنيســـــــــــــى فى وحدتى ** و كنتِ فى الهوجـــاء عشقى و مرواتى
أتنكرين عشقا كنت لـــــه أصبو ** به قتلت و منه وُهبتُ حيــــــــــــــــاتى
بقلمى